2
Confissões de um debuxante de cartas de marear
Este é o romance do velho debuxante que, cansado de
desenhar mapas para navegantes, decidiu desenhar um
para si. É a narração, feita por ele mesmo, da viagem
que emprendeu em busca da ilha da utopia.
Prólogo
Numa noite de rigoroso inverno
a bordo da tarimba, rumo ao levante:
muito vinho no bucho, alguma coragem,
zarpou na sua nave o debuxante.
O canto da sereia, melodioso e terno,
determinava o rumo da viagem.
Fizera um mapa – uma serpente
devorando a própia cauda. Embora
não tivesse outro, num repente,
olhou-o e deitou-o borda fora.
A sereia, com os seios apontava o rumo, sorria,
e subitamente começou a cantar a sua melodia.
Carlos LOURES: O atlas iluminado. Manual de poemonáutica. “Confissões de un debuxante de cartas de marear. Prólogo“
2
Confessions d’un dibuixant de cartes de navegar
Aquest és el relat del vell dibuixant que, cansat de
dibuixar mapes per a navegants, va decidir dibuixar-ne
un per a ell mateix. És una narració, feta per ell mateix,
del viatge que va emprendre en cerca de l’illa de la utopia.
Pròleg
Una nit d’un hivern rigorós
a bord del jaç tronat, rumb a llevant:
el pap botit de vi, un xic d’ànim encara,
salpà amb la seva nau el dibuixant.
El cant de la sirena, tendre i melodiós,
determinava el rumb de la singlada.
Es feu un mapa –amb una serp
que es menjava la cua. I malgrat
no tenir-ne un altre, amb un rampell,
se’l va mirar i el va llançar a la mar.
Amb els pits, la sirena assenyalava el rumb, somreia,
i entonà de sobte, amb veu melodiosa, la seva canticela
Carlos LOURES: L’atles il·luminat. Manual de poemonàutica. “Confessions d’un dibuixant de cartes de navegar. Pròleg”
Traducció: Josep A. Vidal