Sempre Galiza!
Manuel Maria (1929-2004)
O labrego
Un labrego tan só é unha cousa
que case non repousa.
Da sementeira a seitura,
pasando pela cava,
a súa vida é moi dura
e moi escrava.
Sempre trafegando,
arando,
sachando,
malhando,
gadanhando,
percurando o gando.
Sempre a olhar pró ceo
com medo e com receo.
Sempre a sementar ilusión
ponhendo na semente o corazón
pra colheitar probeza e mais tristura.
Dilhe ao labrego da beleza
da campía,
da súa fermosura
e poesia.
Dírache que sí,
que a beleza pra tí.
Pró labrego é o trabalho
o andar tocado do caralho,
o pan mouro i o toucinho.
(Múdanse de calzado ou de traxe
cando van de viaxe,
de feira ou de romaxe
e xantan, eses días, pulpo e vinho);
os eidos ciscados, minifundiados
que quér decir atomizados);
o matarse sachar de sol a sol
pra lograr seis patacas
com furacas,
catro grãos de centeo i unha col;
o dobregarse sobor dos sucos
pra pagar gabelas e trabucos;
o vivir entre esterco i animales
en chouzas case inhabitabeles.
I aguantar, aguanta e aguantar,
Agardando morrer pra descansar.